مهدی فوادیان
گزارش یکی از ارکان مهم در برنامه‌سازی رسانه‌ای است که جایگاه تبلیغی آن در جنگ جهانی دوم بسیار مشهود بود. رادیو بی‌بی‌سی به عنوان سخنگوی متفقین و رادیو برلین هم به عنوان مبلغ ارتش آلمان و دولت‌های محور. به نظرم این دوران آغازی بود در جهت نقش و اهمیت گزارش و گزارشگری در رسانه سهل الوصولی مثل رادیو. رسانه‌ای که با وجود تلویزیون هنوز جذابیت‌های فراوانی دارد. بعد از انقلاب اسلامی گزارش در رادیو از اهمیت خاصی برخوردار شد که می‌توان دلایل گوناگونی را برای آن برشمرد:
اول به خاطر تغییرات اساسی در شکل برنامه‌سازی و تعویض جایگاه موسیقی و کلام در رادیو که تنوع صدایی بیشتری را می‌طلبید.
دوم اتفاقات و حوادث بعد از انقلاب مثل هشت سال دفاع مقدس که تاثیرات دوسویه داشت، هم جنگ روی این حرفه و بالعکس این حرفه روی جنگ تحمیلی. میدان جنگ فضایی را برای گزارشگران رادیو به وجود آورد، برای آبدیده شدن حضور گزارشگران در کنار رزمندگان و انعکاس جوانمردی‌ها و از خود گذشتگی ها در جهت پیروزی‌‌های مکرر در میادین نبرد.
همین موارد دست به دست هم داد تا در رادیو گروهی با عنوان گروه گزارش شکل بگیرد و افرادی با گذراندن تست‌های مختلف وارد این گروه شوند که همه آنها در حال حاضر گنجینه‌ای از وقایع و حوادث آن روزگارند و با تجاربی که اندوخته‌اند قابلیت تدریس این فن در سطوح بالا را دارند. افرادی که نسل اول و دوم و تقریبا سوم با نام، صدا و گزارش‌های ماندگار و جذاب آنها آشنا هستند:
محمد امام جمعه، علیرضا غفاری، محمد جهانی، اردشیر تفقد، سعید فرخی، عباس سنجری، اسماعیل براری، اکبر ارمنده و شهیدان گروه هوشنگ نوری و اکبر سعیدی که همگی سمت استادی بر اینجانب داشته و دارند.
با این حال متاسفانه این گروه در اواسط دهه هفتاد منحل شد و ضرر جبران ناپذیری را به این حرفه یا هنر وارد کرد. به همین خاطر گزارش در سالهای گذشته از نظر کیفی افت فراوانی داشته است، توضیح اینکه خوشبختانه در یک سال گذشته این هنر مورد توجه قرار گرفته و حرکت های قابل توجهی صورت گرفته که اگر استمرار داشته باشد در چند سال آینده می‌تواند در رشد این حرفه اثرگذار باشد.
گزارش توصیف و شرح یک واقعه است که توسط فردی که گزارشگر نام دارد انجام می‌شود و شامل دو بخش توصیف و مصاحبه است. اما این همه ماجرا نیست و گزارشگر نیز باید قابلیت‌هایی داشته باشد، مثل دارا بودن صدای خوب. شنیدن صدای خوب در رادیو همانند گوش کردن به موسیقی خوب است که اگر عکس آن باشد هیچ دلیلی برای همراهی مخاطب وجود ندارد. و یا لحن گرم در صدا؛ یعنی اینکه گزارشگر باید خوب صحبت کند و برای خوب صحبت کردن باید در سطح قابل قبولی با ادبیات فارسی آشنا باشد که در این صورت در کنار خوب صحبت کردن واژگان را هم درست بیان می‌کند. همچنین ادب مصاحبه در برخورد با مردم و گفتگوشوندگان، از جمله قابلیت‌های یک گزارشگر خوب است. بعضی‌ها بر این اعتقادند که گزارشگر باید راحت و خودمانی با مخاطب گفتگو کند مثلا بگوید: سلام، حالت چه طوره؟ شغلت چیه؟ و...
که به نظرم این بی احترامی به مخاطب است. خیلی راحت و خودمانی هم می‌شود مودبانه و محترمانه سخن گفت. همچنین یک گزارشگر باید از ذهن خوب و خلاق و سرعت انتقال بالایی نیز برخوردار باشد... به نظرم علاقمندان فن گزارشگری باید برای یادگیری حتما رادیو گوش کنند، البته به نظرم سطح گزارشگری در رادیو تهران نسبت به دیگر شبکه‌های رادیویی کمی بالاتر است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر